|
A derrota da
soberbia
Por razóns varias que non veñen ó caso, había máis dun ano, concretamente
desde o 3 de marzo de 2010, que non escribía para Planeta Celta.
Pero a combinación de resultados do sábado 21 de maio, totalmente
inesperada para min, que desembocou no descenso a 2ª do Coruña
deume azos e novos pulos para volver a facer unha colaboración. E
o feito que acabou por contribuir á miña resurrección foi
protagonizado, como non, por A.C. Cerdoiro, do que falarei máis
abaixo, cunhas declaracións que os afeccionados non podemos deixar
pasar por alto sen nos inmutar (outro cantar é o da directiva,
xogadores e traballadores do Celta, que deben calar a boca e non
responder ás provocacións sarracenas).
Significa este
descenso a merecida derrota da prepotencia e chulería e mais da
falta de humildade. Sempre foron un equipiño pequeño de vila
pequena, de 2ª e 2ªB, e cando lles chegou a época de prosperidade
non souberon disfrutala con humildade, elegancia e señorío.
Quedaban confirmadas así a súa mezquindade e ruindade, a súa
cativez moral e, vaia contradición co seu nome, a súa falta total
de deportividade. Sirva como exemplo, que o prefixo “super” que
lles deu por poñer diante do nome é a raíz mesma do termo
“soberbia”… sobran máis explicacións.
Non souberon gañar.
Non foron quen de celebrar os seus éxitos sen nos pisar, sen nos
ter presentes en tódalas súas celebracións: "Vigo no, Vigo no,
Vigo no, Vigo no, Vigo no, Vigo noooo, Vigo no, Vigo no, Vigo no,
hijos de puta, VIGO NO!!!". Ata hai quen me dixo
que viu a pintada “Vigo No” en ascensores e portais. Outro
coñecido comentoume que fora a unha discoteca na que cada 15 ou 20
minutos baixaban o volume da música e todos os presentes cantaban
a coro e sincronizados o maldito “Vigo no”. E que se pode dicir da
saba cun enorme “Vigo No” mal pintado con aerosol negro, con
trazos inseguros máis propios dun primate da selva ca dun miembro
da especie humana? A devandita saba estivo pendurada no valado dos
desprezables integrantes dunha peña oficialmente autodisolta (do
nome non me quero acordar, que non quero manchar a boca) durante
alomenos 10 temporadas sen que ninguén a retirase. Sen que
intervise ningunha autoridade deportiva nin civil. Sen que a
famosa comisión antiviolencia actuase malia que se podía aprezar
claramente en tódalas retransmisións e resumos televisivos de
todos e cada un partido que disputaban.
Os que temos familia
ou coñecidos seguidores da banda herculina levamos aturado moito:
moitos comentarios con e sen retranca, moita fachenda, presunción
e vaidade. E moito abuso, tamén.
Chegoulle ós moi
porcos e seu merecidísimo San Martiño e agora non queren que nos
burlemos deles? Agora din –dicimos- que non está ben alegrarse das
desgracias alleas? Veña, home, por favor!
O que fala ben ás
claras da nosa superioridade moral é a corrente que hai entre o
celtismo, especialmente entre os máis novos, de que despois do que
sufrimos polo último descenso non está ben rir agora deles.
Asómbrame cantos celtistas hai que non querían que descendese o
Coruña e que houbese derbi en 1ª. Se cadra, este “conformismo”
débese a que estes mozos non coñecen outra situación máis ca dos
porcos eses en 1ª. Pero os que xa temos unha idade lembramos como
se fose onte mesmo cando as cousas eran xustamente ó revés. E
daquela, nós os deixabamos en paz. Tal era a nosa superioridade
que nin os tiñamos en conta, nin reparabamos na súa irrisoria
existencia.
E que dicir do
inefable A.C. Cerdoiro? Cantas fichaxes nos tentou –e conseguiu-
estragar? Cantas veces tentou enlamar as nosas xestións en eidos
diversos? Na data na que escribo isto, luns 30 de maio, acaba de
declarar que “"El fútbol gallego del norte es diferente al del
sur. Aquí gusta el fútbol de calidad” (véxase o artigo en
El Pais).
Queda, unha vez máis, retratado. Non nos pode esquecer. Nunca. Acaban de
descender, está facendo a rolda de prensa do adestrador que
contratan para a 2ª división e ten que facer unha referencia a nós!
A conto de que? Non podía estar caladiño? Non ía estar máis guapo,
que é imposible, pero non podía calar, demo?
Ó pouco de chegar
A.C. Cerdoiro á presidencia e á vista dos seus éxitos deportivos
co Liceo de hoquei dicíalle eu a un amigo meu que estaba seguro de
que, moi ó meu pesar, acabarían por gañar algún título pola
teimosía do tamén presidente do Ural. O meu amigo dicía que non,
que o fútbol non era o hoquei… que trabucado estaba el. Pero tamén
lle dicía daquela que as augas habían volver ó seu cauce e que os
porcos turcos acabarían volvendo, máis cedo ou máis tarde, ó seu
lugar natural, á súa fochanca inmunda que lles pertence por
natureza e historia. Pois ben, xa están aí. E que sexa por moitos,
moitos anos.
Tocaría chegado este
momento falar da TVG, do seu comportamento, política, organización
e traxectoria nos informativos futbolísticos durante os últimos 20
anos, pero é ese un tema que merece un artigo individual que non
sei se terei forzas para afrontar. O que non quero deixar de dicir
é que, desde que se consumou o descenso agareno, non paro de
pensar en como reestructurarán na TVG o seu programa ‘En Xogo’ se
o Celta chega a ascender: Farán como antes de 1991, cando deixaban
a 1ª división para o final? Ou farán como estas últimas 4
temporadas, en que era a 2ª a que quedaba para o final, ata por
detrás da 2ªB e maila 3ª? Quero que ascenda o Celta por amor ó
equipo, claro que si, pero esta dúbida ‘televisiva’ é un incentivo
máis que me empurra a desexar o ascenso aínda con máis forza.
Sabedes que vos
digo, que vos pido, celtistas? Alegrémonos. Con afouteza e
corazón. Abertamente, sen nos agachar e sen vergoña. Ride,
celtistas, ride coa boca ben aberta, ensinando todos os dentes e
mesmo os empastes e mailas caries todas. Alegrémonos porque o
merecemos. Alegrémonos porque o merecen, demo, canto o levaban
merecendo. Alegrémonos e Carpe Diem, que xa virán tempos peores.
E non vos cansedes
de rir porque, como me dixo un amigo, o mellor aínda está por
chegar (e non quero pensar canto iamos rir se damos ascendido nós…):
Aínda non son plenamente conscientes de que están en 2ª división.
Moito imos rir cando os vexamos xogar contra o Sabadell, o Huesca
ou o Alcorcón. Cando teñan que xogar ás 6 da tarde dun sábado ou á
hora do vermouth matinal do domingo. Cando entre o horario de
inverno alá pola última fin de semana de outubro e chegue o
inverno e comprobemos como desa afección coruñesa sempre fiel só
irán ó estadio uns 7 ou 8 mil… e cando lles vexamos as caras de 2ª
división.
Aínda riremos máis
se non dan ascendido na primeira temporada en 2ª. De momento teñen
o colchón da extensión do contrato televisivo ós equipos recén
descendidos. Pero como non ascendan na primeira temporada,
pecharase a billa dos cartos e daquela si, daquela imos escachar
coa risa cando non teñan cartos, xa non para facer novas fichaxes,
senón para pagar as débedas contraídas por tantos luxos e fastos
de novos ricos pailáns.
Alegrádevos e ride, celtistas, e, como non, como sempre, o de
sempre: Halaaaaa Celtaaaaaa!!!
|